We moeten ons niet langer laten gijzelen door het zaterdagvoetbal

Het ging de laatste weken vooral over de beloften, maar als woensdagavond bij het overleg in Zeist iets duidelijk werd is dat een succesvolle integratie tussen zaterdag- en zondagvoetbal een illusie is. Laten we daarom stoppen met trekken aan dit dode paard, de vergissing van de gemixte Tweede Divisie ongedaan maken en de piramide verder in gaan richten, zonder alles te verwateren en dood te polderen, omdat we de zaterdagclubs vooral niet tegen ons in het harnas willen jagen.

Het grofste verbale geschut werd de afgelopen weken in stelling gebracht om de onvrede kenbaar te maken over de indeling van de Derde Divisie op zaterdag met vijf beloftenteams. Onacceptabel, was nog wel de meest vriendelijk term die viel. Uiteindelijk bleek woensdagavond dat spelen tegen vijf beloften kennelijk nog altijd minder erg is dan in een gemixte competitie van zaterdag- en zondagclubs (let wel: mét behoud van het recht van spelen op zaterdag). Op één positieve uitzondering na (Scheveningen) kreeg het voorstel voor een regionale indeling geen voet aan de grond. En dus bleken alle boze woorden over de overdaad aan beloften weinig waarde te hebben. Om het nog gekker te maken willen de clubs er nog een extra sausje van competitievervalsing overheen gooien met het bizarre voorstel dat beloftenteams hun thuiswedstrijden ook op het veld van de tegenstander spelen. Alsof deelname van de beloften op zich al niet voldoende competitieverkrachtende gevolgen heeft.

Als er ooit een opening was om de piramides in elkaar te schuiven was het nu, met een ogenschijnlijk gedeeld belang. De starheid en hooghartigheid die de zaterdagclubs gisteren hebben getoond maken echter voor eens en altijd duidelijk dat het een illusie is om te denken dat er ooit sprake zal zijn van een succesvolle samensmelting. Het meest treffende voorbeeld van de houding van de zaterdagclubs was de reactie van Ter Leede op een verzoek van een aantal hoofdklassers om ook op dat niveau een regionale indeling door te voeren. Ik citeer: “Wij zijn voor, indien de zondagclubs zaterdag om half drie gaan spelen, dus ook tegen elkaar.” Met andere woorden: iedereen past zich maar ons aan. Het is hoog tijd dat de overgrote meerderheid van het Nederlandse voetbal zich niet langer laat gijzelen door deze hooghartige en arrogante houding.

Het is de winst van woensdagavond dat dit nu voor eens en voor altijd duidelijk is. Zeker nu de piramide door het beloftendrama weer opnieuw uitgevonden moet worden, is het goed om die weeffouten eruit te halen. Concreet: de Tweede Divisie wordt weer ontvlochten (uit de enquête van de clubs bleek dat precies nul procent van de zaterdagclubs de samenvoeging met “zondag” als positief beoordeelde, ergo: dood paard). De zaterdagpiramide gaat weer geheel autonoom draaien en mag lekker zelf gaan bedenken hoe ze hun competitie indelen, en de zondagpiramide nieuwe stijl haakt het karretje aan bij de profcompetities, mét doorstroming.

Uit historisch perspectief is dat ook nog eens de meest logische uitvoering. De clubs die in 1954 profvoetbal gingen spelen kwamen immers ook allemaal voort uit de zondagcompetities en dat geldt ook voor alle clubs die later aanhaakten bij de profs. En bovendien: zaterdagclubs met principiële standpunten hebben niets te zoeken in een profcompetitie. Zeker als af en toe spelen op zaterdag om zes uur als bijna voor een volksopstand zorgt.

Om weer de dominante piramide te worden moet het zondagvoetbal echter wel hervormen in de geest van de tijd en vooral flexibeler worden. Om te beginnen moet de term zondagvoetbal verbannen worden, want die is een soort self fulfilling prophesy geworden.  Het idee dat een zondagclub per definitie op zondag speelt is namelijk flauwekul. En het past niet meer bij de maatschappij anno 2017, die niet meer in simpele hokjes is te duwen en meer vrijheid en flexibiliteit vraagt. En daarom is het zaak dat het zondagvoetbal zich gaat omvormen tot “weekendvoetbal”, waarbij de thuisclub bepaalt wanneer het de wedstrijden speelt, of dat nu op zaterdagmiddag, zaterdagavond of zondagmiddag is. Dat vraagt een andere manier van denken en vooral een flexibeler opstelling bij veel verstokte zondagmensen, maar is een bittere noodzaak.

Je hoeft daarvoor alleen maar te kijken naar de ontwikkelingen in het district West II, waar de zondagcompetities jaar na jaar verder leeg gegeten worden. De overblijvende zondagclubs zien de trek met lede ogen aan en ook is het maar zeer de vraag of een groot deel van de overstappende clubs dat nou weloverwogen, of toch vooral uit opportunistische motieven doet. Een zelfde ontwikkeling is in beperktere mate te zien in verschillende andere regio’s. Het omvormen tot een meer flexibeler competitievorm is de enige manier om deze exodus te stoppen en uiteindelijk weer om te buigen, zodat overgestapte clubs weer heil zien in een terugkeer. Het is te hopen dat alle zondagclubs én niet principiële zaterdagclubs het belang hiervan inzien en zich wél constructief opstellen in het belang van het Nederlandse voetbal. Dan kan er weer een mooie piramide ontstaan, zonder slap verwaterde compromissen, zonder bevoordeling van een deel van de clubs en met een open vizier op de toekomst gericht.