Onoverkomelijk verschil van inzicht

Nederland werd de afgelopen week geïndoctrineerd met het hoge knuffelgehalte van het amateurvoetbal. Toch liet datzelfde amateurvoetbal tegelijkertijd zien volslagen krankzinnig te zijn geworden. Naar dat laatste moest je echter net wat beter zoeken.

Natuurlijk, het was hartstikke leuk, al die positieve reclame die VVSB als de personificatie van het amateurvoetbal kreeg. Maar het hijgen van de media viel op een gegeven moment wel wat ongemakkelijk aan. Ze waren alom tegenwoordig, de jongens in het paars en geel. Bas Ruigrok op zijn tractor in het  bollenveld, gymleraar Ruben Valk, de onbezoldigde voorzitter met zijn perfecte imitatie van een aap met zeven lullen, de gezellige supportersinvasie en – godbetert – meneer pastoor die de spelersbus zegent. En Maikey Parami. De onvermijdelijke Maikey Parami, die overigens tot aan zijn intikkertje tegen Den Bosch het hele seizoen nog niet had gescoord.

Het was volkomen logisch dat VVSB zich heerlijk liet meezuigen in deze maalstroom van positiviteit en gezelligheid. Zij maakten de week van hun leven mee en de club kan nog decennia teren op deze bekerserie. De argeloze tv-kijker en krantenlezer kreeg echter wel een wat verwrongen beeld van het voetbal in de topklasse. Die zou het idee krijgen dat bij iedere topamateurvoetballer om vier uur de wekker gaat om in de bakkerij of met de knieën op staat te gaan werken. Om vervolgens om vijf uur ’s middags huiswaarts te keren en met een boterham in de hand rap naar de club te fietsen om nog even anderhalf uur te trainen. Daarna misschien nog even een krantenwijk te lopen, zodat daarmee ook de contributie van de voetbalclub betaald kan worden. Hoewel dat beeld natuurlijk mooi contrasteert met dat van de volgevreten, verwende prof, werd het allemaal net ietsje té romantisch neergezet.

Afgelopen zaterdag speelde VVSB de uitwedstrijd bij WKE. En op dezelfde dag dat VVSB haar heldendom nog net iets verder oppoetste, werd datzelfde WKE definitief failliet verklaard. De spelers waren vanaf dat moment vrij om naar een andere club te gaan en toen kwam prompt een heel wat minder plezierig beeld van het amateurvoetbal tevoorschijn. Als een roedel leeuwen doken de collegaclubs op het kadaver WKE om de prooi uit elkaar te trekken en de buit te verdelen. Het mag geen toeval heten dat opperroofdier SVZW er met de grootste buit vandoor ging.

De Zwaluwen zijn al jaren het praktijkvoorbeeld dat je een succesploeg niet bij elkaar kunt kopen, maar ze zijn in Wierden hardleers tot op het bot en gaan stug door op hun al jarenlang doodlopende weg. Na eerder al Hielke Penterman, werden deze week dus ook nog even drie spelers binnen gehengeld van WKE. Fijn voor de andere clubs in de hoofdklasse C. Die zien een concurrent met nog een wedstrijd of negen te gaan ineens met een half nieuw team spelen. Een andere bodemloze put staat sinds dit seizoen weer in Lienden. De broodvoetballers komen op de Betuwe weer af als vliegen op de stroop. Toch gaat het nog niet helemaal van een leien dakje. Het dreigende mislopen van de tweede divisie moet koste wat kost voorkomen worden, dus werden ook daar deze week ineens drie nieuwe spelers binnengehaald, waaronder Robbie Holder van WKE. Dat de afstand Emmen-Lienden 178 kilometer is, maakt kennelijk niet uit verder. Alles voor promotie.

Dan is er nog Kozakken Boys, waar de stress van Het Moeten kennelijk ook post heeft gevat. Daar werd deze week spits Sherwin Grot weggestuurd en de club bracht dat nieuws in een persbericht van een lachwekkende gezwollenheid. “Er bestaat een onoverkomelijk verschil van inzicht tussen de speler en de club over de invulling van zijn functie bij Kozakken Boys, waardoor er geen basis meer is om de laatste maanden met elkaar samen te werken.” Voor de goede orde: we hebben het dus nog steeds over amateurvoetbal.

Het is maar goed dat de landelijke media niet kijken op de website van Kozakken Boys en in de regionale kranten van Wierden en Lienden. Laten we de goegemeente maar mooi in de waan laten en vasthouden aan het beeld van de amateurvoetballer die na een historisch doelpunt vroeg onder de wol kruipt om de volgende dag weer worsten te verkopen. Dat doet het qua beeldvorming toch net ietsje beter.